Het tweede deel van Bolivia

Ondertussen is er alweer meer dan een maand voorbij sinds de laatste blog, dus het is hoog tijd voor een update. De afgelopen maand is voorbij gevlogen, we hebben veel gereden en gezien met hier en daar obstakels als een griepje, problemen met de motor en het vooruit plannen van de reis. Af en toe sluipen er nu ook momentjes in waarbij we thuis missen, maar voor de rest genieten we van elk moment. We komen op zoveel bijzondere plekken en we ontmoeten veel leuke mensen met ieder hun eigen verhaal. En zelfs na drie maanden samen op 1 motor, houden we het nog met elkaar uit.

Nu is het tijd om meer te vertellen over het o zo mooie Bolivia! Hoewel het één van de armste landen ter wereld is, zijn wij verliefd geworden op het land en de cultuur, niet zozeer op het eten aangezien dit onze spijsvertering vaker heeft getest dan goed voor ons was, maar dat daar gelaten. Na Sucre vervolgden we onze weg naar Potosí, een stad die bekend staat om zijn mijnen. Eenmaal aangekomen in de stad was het chaos, vaak was er eenrichtingsverkeer en waren wegen open gebroken. We waren erg blij toen we het hostel hadden gevonden, een groot hostel met een mooi binnenplein. De stoepen zijn hier vrij hoog, dus het was dan ook niet de eerste keer dat we met stenen aan de haal gingen om de motor naar binnen te kunnen rijden. Het blijft een leuk moment als zowel mensen in het hostel als mensen op straat gebiologeerd naar ons staan te kijken hoe wij de motor naar binnen verplaatsen, met vaak maar een paar millimeter aan ruimte over. Daarna gingen we richting het grote plein, waar een optocht gaande was. Wat precies de reden voor het feest was, weten we niet, maar het had in ieder geval te maken met de duivel. Vrouwen in grote en kleurige jurken dansten in het rond en daarachter liepen mannen met grote maskers. Ook was er een fanfare en iedereen eromheen klapte mee in de maat van de muziek, al met al was het een mooi geheel. De rest van onze tijd in Potosí stond vooral in het teken van rustig aandoen en het schoonmaken van de motor. Fris en fruitig en vol enthousiasme stapten we weer op de motor, op naar Uyuni.

Een mooie route dwars door de bergen en wolken en met steeds meer glinstering van het zout op de grond reden we Uyuni in. Het was tijd om naar de grootste zoutvlaktes ter wereld te gaan! Het dorpje zelf was klein en in slechte staat, maar in het centrum, 1 korte straat, barstte het van de bedrijfjes met trips naar de zoutvlaktes. We besloten om de motor te laten staan, want door het regenseizoen lag er te veel water om er zelf te kunnen rijden. De dag van de tour nam de eigenaar ons apart, we zaten met drie Amerikanen in een jeep, maar zij hadden allemaal meer betaald dan ons, dit was verder geen probleem als we maar niet over de prijs begonnen tegen de anderen. Daar gingen we dan met als eerste stop de 'train cementary'. Jaren geleden werd besloten, mede door zeggenschap vanuit Chili, dat het treinen netwerk in Bolivia verkleind werd. Dit had als gevolg dat kilometers spoor ongebruikt werd en oude treinen op een bepaald gebied verzameld werden, de 'train cementary'. Alle locomotieven stonden achter elkaar, verroest en met graffiti onder gespoten, van de wagons was weinig over, al het materiaal was geplunderd door bewoners en alleen de omheining bleef over. Nu was het tijd voor de zoutvlaktes, een geweldig aanzicht met waar je ook keek alleen maar zout. Het water zorgde voor een prachtige reflectie en er konden mooie foto's gemaakt worden waarin gespeeld werd met het perspectief. Onze gids was geweldig, met zijn gebrekkige Engels en drie gouden tanden in zijn mond. Hij was zijn tanden verloren door jaren gewerkt te hebben in een mijn in Potosí en daarbij veel cocabladeren gegeten te hebben tegen hoogteziekte. In het zout hotel, waar werkelijk waar alles gemaakt was van zout, kochten we een paar rode flessen wijn. Klaar voor de zonsondergang. Wij hadden ons muziek boxje mee en voor we het wisten stonden we midden op de zoutvlaktes te dansen met een Amerikaanse van onze leeftijd, een vader en dochter uit Amerika, de gids, de chauffeur en wij en dat natuurlijk met een rood glas wijn in de handen. Na een indrukwekkende zonsondergang, keerden we terug naar Uyuni. Wat een geweldige dag, ervaring en plek was het! Toch mooi meegenomen dat het voor ons €50,- goedkoper was dan voor de rest.

Na Uyuni hadden we een tussenstop in Oruro, gevolgd door een langere stop in La Paz, de stad van Bolivia. De buitenwijken van La Paz zijn groot en al snel belandden wij op een markt in plaats van de weg erachter. Reden we dan, dwars door een enorme markt met overal mensen en kraampjes, wat een chaos en drukte. Toch was het stiekem best leuk, want iedereen keek naar onze bepakte motor en ging aan de kant. Na lang zoeken vonden we onze slaapplek, een b&b met prachtig uitzicht. De datum die dag was 17 maart en dat betekende St. Patrick's Day! Het was niet een Irish Pub zoals we in Amsterdam of Dublin gewend waren, maar voor Zuid-Amerikaanse begrippen, mocht de pub er best wezen. Hoewel Ry helaas niet aan de Guinness kon, wat ze in een ECHTE Ierse pub wel hebben, hadden we een leuke avond vol met whiskey, vrolijke muziek en gekke mutsen op ons hoofd. Dit was een goed begin van ons weekend in La Paz. De volgende dag zijn we naar een markt, de kathedraal en verschillende parken geweest. Het was prachtig weer dus even relaxen in het park met een boek kon geen kwaad. Uiteindelijk besloten we op onze laatste dag de Death Road te gaan rijden. Deze weg begint even buiten La Paz en staat in de top 10 van gevaarlijkste wegen ter wereld. Wel moet gezegd worden dat er een nieuwe weg is gemaakt en de vrachtwagens en vele auto's de nieuwe weg nemen. Dit heeft als gevolg dat de oude weg meer als toeristische attractie dient, heel veel mountainbikers razen op deze weg naar beneden. De weg ernaartoe was prachtig, we wisten niet wat we zagen, zoveel mooie bergen en beekjes. Eenmaal bij het begin van de Death Road veranderde het asfalt in stenen, zand en grind en de mist kwam op, we zagen vrijwel niks. Daar gingen we dan, de weg was smal, op sommige plekken paste er net aan een auto door en het was dan ook erg schrikken toen er ineens een vrachtwagen om de hoek kwam. We bleven braaf wachten tot de vrachtwagen voorbij was, dit met de afgrond dichterbij dan ooit, maar daarna konden we weer door. Gelukkig werd het zicht beter naarmate we verder naar beneden reden. Vaak lieten we de mountainbikers langs ons gaan, omdat de weg voor hun breed genoeg was. Op sommige punten liep het water uit de berg over de weg de afgrond in, de weg werd hierdoor glad en vol met modder. Onze eerste echte valpartij tijdens de reis was het gevolg, niks ernstigs maar we lagen om in de modder. Ik klom eraf en Ry reed verder, de weg werd zo steil en vol modder dat het een kwestie was van ogen dicht doen en gaan. Opgelucht haalde ik adem toen ik zag dat Ry er zonder problemen doorheen was gekomen, dit was echt gevaarlijk. Bij elk beekje of rivier stapte ik af, reed Ry erdoorheen en stapte ik weer op, tot de laatste "het lukt wel blijf maar zitten". Net toen we gas gaven om met vaart erdoorheen te gaan, liep er iemand voor de motor langs, we hadden niet genoeg vaart meer en voor we het wisten, lagen we om in de rivier. Gelukkig stond er een groep jongens langs de kant die ons hielpen om de motor weer overeind te krijgen, dat was de tweede keer dat we naast de motor lagen. Met alleen wat blauwe plekken kwamen we uiteindelijk uitgeput aan in la Paz. We did it, it was a great adventure, but NEVER AGAIN.

De laatste stop voor de grens was in het dorpje Copacabana, dit ligt aan het Titicacameer. Een geweldige rit met veel bochten en zelfs een pontje. Nee, niet een pont zoals in Nederland, maar een boot waarin houten planken vast zijn gemaakt om twee banen te creëren voor de banden. Er pasten hooguit drie auto's in en op naar de overkant. Er was maar één ingang/uitgang, dus dat betekende dat de motor achteruit van de boot moest. De jongen van de boot hielp met duwen, want het liep vrij steil omhoog en ik lette goed op of de wielen niet naast de houten planken belandden, want dan hadden we een groot probleem. Gelukt! De rit verliep verder voorspoedig en we kwamen in het gezellige en zonnige Copacabana. We hadden van tevoren een hostel geboekt, zodat we daar niet naar hoefden te zoeken. Het was dan ook een gek gesprek, toen we te horen kregen dat het hostel al vol zat. Ry checkte zijn mail en meneer had een maand later geboekt, daar ging onze slaapplaats. Even verderop vonden we onze redding en hadden we een ander hostel gevonden. De volgende dag gingen we met een boot het Titicacameer op en bezochten we het eiland: Isla del Sol. Het was heerlijk weer, de ruïnes op het eiland waren mooi en het uitzicht vanaf het meer was prachtig. Een geweldige dag!

Helaas werden we onze laatste dag in Copacabana geconfronteerd met de overstromingen in het noorden van Peru. Het waren de ergste overstromingen in meer dan 25 jaar, hele dorpen, scholen, bruggen en wegen waren weggespoeld. Een aantal van onze contacten in Peru vertelden ons dat zij niet verder konden, met de bus en dus noodgedwongen moesten vliegen naar Ecuador of Colombia. Dit zou betekenen dat wij onze reis niet konden vervolgen met de motor naar Ecuador. Het zuiden van Peru had verder geen problemen en dus besloten we het er op te gokken en de grens over te gaan. Het zou ongeveer drie weken duren voordat we in Lima zouden zijn en misschien waren de wegen dan beter.

We zijn nu drie weken verder en morgen vertrekken wij vanuit Paracas naar Lima. De wegen in het noorden zijn nog steeds slecht en hoewel er is geprobeerd om de belangrijkste weg te maken, de Panamerican highway, weigert het grootste en belangrijkste busbedrijf in Peru om naar het noorden te rijden. Het is te gevaarlijk en de bruggen die gemaakt zijn, zijn nog steeds onveilig. Hierdoor zijn wij genoodzaakt om onze motor te verkopen in Lima, als dit lukt natuurlijk. Mocht het lukken dan zijn tickets om naar Ecuador te vliegen zo goed als onbetaalbaar. Echter, hebben wij via andere reizigers te horen gekregen dat het vliegen van Lima naar Colombia goedkoop is. Er staat nog niks vast, maar het idee is om via Colombia naar Ecuador te reizen. Vrijwel iedereen die wij ontmoet hebben, was super enthousiast over Colombia en we zouden het geweldig vinden als we erheen kunnen. Daargelaten dat dit het einde zou betekenen van onze reis met de motor, wel heeft de motor steeds meer moeite en problemen en misschien is dit gewoon het beste. Het zijn 3,5 heftige maanden geweest met veel avonturen en uitdagingen, maar het was het allemaal dik waard. Het reizen met de motor heeft een mooi avontuur omgetoverd naar een geweldig avontuur die we nooit meer zullen vergeten.

De verhalen over onze weken in Peru zijn in de maak en komen in een volgende blog. Peru is het land van steden als Lima en Arequipa, het land van Machu Picchu en de Nazca lijnen, het land van buggy tours en zandboarden in de duinen en het land van 'klein Galapagos'. Ook hier hebben we alweer veel gezien en gedaan. Het land waar we eindelijk weer een paar dagen zon hebben gehad en waar we onze korte broeken weer tevoorschijn konden halen.

Veel liefs