'The old horse'

We hebben weer aardig wat meegemaakt de afgelopen weken en zijn nu het land doorgestoken richting de kust: zon, zee en zwemmen! Na El Bolsón gingen we door richting Esquel, een korte rit met weinig bijzonderheden op de route. Een leuke camping gevonden, wel een stukje buiten het centrum. Toch nog even langs het tourist information en behalve uitjes naar andere plekken of buiten de stad was er niet veel te beleven. Dan moesten we onszelf maar vermaken en hoe kan dat beter dan zelf de barbecue aan te zetten met veel vlees en een fles rode wijn. Genieten! Op tijd te bed, want we wisten dat de volgende dag een hele lange dag kon worden als niet alles meezat.

Er zijn twee dingen die je leert over Zuid-Amerika als je er bent en die heb je te accepteren. Ten eerste zijn de mensen luid en erg aanwezig, vooral vanaf een uur of 10/11 's avonds wanneer ze gaan eten en ten tweede zijn hier zwerfhonden. In enorme aantallen lopen ze rond en we blijven ons hier nog steeds over verbazen. We zijn in de afgelopen vier weken op 20 verschillende plekken in Chili en Argentinië geweest en er is geen plek geweest waar geen zwerfhonden waren. De honden lopen door de stad, op campings, op het strand, eigenlijk overal. Het valt op dat het vaak mannetjes zijn en het gaat van labradors tot herdershonden tot vuilnisbakkenrassen. Ze zijn erg territoriaal, blaffen en rennen achter auto's, fietsen en andere honden aan. Vooral 's nachts gaan ze tekeer, je hoort ze rennen, blaffen en vechten, dit gaat de hele nacht door van naast de tent tot ver weg in de stad. Met recht kan daarom gezegd worden dat zwerfhonden heersen op de straten van Zuid-Amerika (vooral 's nachts).

Na een lange nacht met weinig slaap voor mij, zelfs met oordoppen, gingen we verder. De bedoeling was om in twee dagen van Esquel naar Trelew te gaan, een afstand van circa 600 km, voor ons zou dit een hele dag rijden zijn. Het probleem was dat er op deze route, maar twee hooguit drie andere dorpjes lagen en we geen campings, hostels of hotels konden vinden. Het werd dus een gok en we vertrokken op tijd. Eerst nog een stuk via route 40 en dan over op route 25, totaal onverwacht bleek route 25 prachtig. Voor ons gevoel ging alles zo snel, we waren druk met om ons heen aan het kijken en foto's aan het maken, totdat we auto's langs de weg tegen kwamen. Er zaten diepe gaten in de weg en de een na de andere auto had een lekke band en dat op een weg waar verder niets of niemand is, goed opletten dus. Bovendien kwam het ook regelmatig voor dat je een heuvel op reed en zodra je boven was stonden er ineens groepen struisvogels langs de weg. Dit leverde grappige momenten op, waarbij de struisvogels, vaak met kleintjes, alle kanten opschoten of juist richting de motor liepen. Er was zelfs nog een keer een lama langs de kant van de weg die een stukje met ons mee rende. Zo zagen we paarden, struisvogels, lama's en roofvogels. Eenmaal bij het 1e tankstation kregen we te horen dat er tot maandag (het was zaterdag) geen benzine was. Gelukkig hadden wij de reservetankjes nog en konden we nadat we een Argentijn op een motor hadden geholpen die daar al een tijdje zonder benzine stond, weer door. Bij het 2e dorp was gelukkig benzine, we konden weer tanken, dat we daar nog eens zo blij van zouden worden. Het hotel was niks en dat betekende dat we door moesten naar Trelew, Ry fit en ik moe gingen we door, laatste loodjes. Nog gestopt door een auto die voor de tweede keer op dezelfde weg een lekke band had en moest wachten op hulp, er was geen bereik, dus iemand anders moest naar het volgende dorp rijden om hulp te regelen. Gelukkig nam een Argentijn de taak van ons over en konden we verder. Na 10 uur rijden kwamen we om 7 uur 's avonds aan in de stad, meteen naar het hostel waar we eigenlijk de volgende dag heen zouden. Er was nog plek, we made it! De stad was niet zo leuk en meer een plek waar je werkt of snel weer weg bent, dus de volgende dag op naar Puerto Madryn. Een stad aan het strand, waar we eindelijk konden zwemmen. Leuke camping en gezellig centrum, hier gaan we lekker drie dagen genieten. Dat hebben we gedaan ook, elke dag naar het strand, zwemmen en genieten van de leuke mensen en het weer. Een bal gekocht zodat we een potje konden volleyballen, het was heerlijk. De 2e avond zaten we op de camping zelf wat te drinken toen we in gesprek kwamen met twee Duitsers, in een jaar fietsten ze van Alaska naar Ushuaia. Erg leuk, helaas waren ze niet enthousiast over Península Valdés, een schiereiland waar wij daarna naartoe zouden. Plannen gewijzigd, zoveel betalen voor het zien van zeehonden, lama's en struisvogels gaan we niet doen. Er zijn ook orka's maar om die te zien moet je net op een goede tijd wezen en extra betalen om ze van dichtbij te mogen zien met een tourguide. Na het spelen van een potje volleybal op de laatste dag in Puerto Madryn zaten we even bij te komen op de camping. Een groep kinderen (leeftijd van 9-22) kwam vragen of ze de volleybal mochten lenen en voor wij het wisten, stonden we ook in het veld en zaten we tussen het spelen door met z'n allen aan een grote tafel (15 á 20 mensen). De hele middag en zelfs in de avond bleven we daar, we kregen wijn en eten en er werd veel gelachen. Terwijl ik de meeste tijd aan het volleyballen was, oefende Ry met z'n Spaans, we hebben ons kostelijk vermaakt.

De volgende ochtend gingen we richting Las Grutas, een klein dorpje niet ver van Puerto Madryn vandaan. Prima camping voor een nacht en het centrum was onwijs leuk. Het strand was overvol. De zee was hoog en er was maar een klein gedeelte waar mensen konden zitten, dit resulteerde in alle mensen op elkaar, hutje mutje en mega druk. Wij moesten lachen, dit deed ons denken aan de dagen dat het in Nederland een dag tropisch warm wordt en iedereen in lange files staat te wachten om naar het strand te gaan. Vandaag gaan we door naar Viedma en zo gaan we langs de kust richting Buenos Aires, waar we vele verschillende verhalen over hebben gehoord. De toeristen zeggen prachtige stad, daar moet je heen, terwijl de Argentijnen zelf zeggen dat het te gevaarlijk is en je er niet heen moet gaan.

Tot slot houdt de motor het nog goed vol en Ry heeft de motor een naam gegeven: the old horse. Elke dag of het nou op een camping is of bij een tankstation vragen mensen waar we vandaan komen, waar de motor vandaan komt, hoe lang we reizen, hoe we Argentinië vinden en vooral of we op de foto willen. Kinderen zijn helemaal weg van de motor en die zijn door het dolle als ze erop mogen zitten. De motor zelf loopt lekker, de achterband gaat snel en die zullen we (Ry) vervangen als we in Buenos Aires komen, maar voor de rest gaat het tot nu toe soepeltjes!

Tot snel,

Liefs ons