Einde van Argentinië en het begin van Bolivia

Het heeft even geduurd en de blog die ik had geschreven is tot twee keer toe verdwenen van de tablet, maar we proberen het gewoon nog een keer en bereid je maar voor, dit wordt een lange blog!

De motor deed het weer en dus gingen we vol goede moed richting Cordoba, de twee na grootste stad van Argentinië. Met behulp van couchsurfing zouden wij twee nachten verblijven bij Maria, een leuke en spontane Argentijnse vrouw van 29, die zelf voor het eerst aan couchsurfing heeft gedaan toen ze in januari van dit jaar samen met haar vriend een maand door Afrika reisde. Eenmaal in Cordoba aangekomen, was het erg warm en benauwd, het slenteren door de stad werd al snel te warm en dus zat er niets anders op dan een voetbalwedstrijd (Champions League) te kijken onder het genot van een koud biertje. Rond een uur of 8 's avonds konden we richting het appartement van Maria, het was een onwijs leuk appartementje middenin het centrum. Gelukkig was haar Engels goed en konden we sinds een lange tijd een fatsoenlijk (lees soepel) gesprek voeren. Hoewel het Spaans langzaam vooruitgaat, gaat het nog niet zonder handen- en voeten gebaren.

De volgende dag was Jo (haar tweede naam en zo wordt ze veelal genoemd) al vroeg te werk en gingen wij richting de free walking tour. Met een grote groep van 13 mensen, waaronder twee andere Nederlanders verkenden wij de stad Cordoba. Zo zijn er in Cordoba twee universiteiten die gratis zijn, waarvan er een zelfs gratis busvervoer en goedkope lunches heeft. Ook zijn er veel verschillende geloven aanwezig in de stad, op korte afstanden van elkaar, maar dit zorgt niet voor conflicten tussen de geloven. Verder staat het smalste gebouw ter wereld in Cordoba, waarbij het breedste gedeelte 3 meter is en het smalste gedeelte maar 80 cm is. Na de tour gingen wij op zoek naar wat motor onderdelen en kochten we een oliefilter en remschoentjes. 's Avonds kookten wij een heerlijke maaltijd voor Maria en sloten we het verblijf bij haar goed af. Een geweldige eerste couchsurfing ervaring in Zuid-Amerika rijker.

De volgende stop was Santiago del Estero, Jo had ons al gewaarschuwd dat het daar erg warm kon zijn en dat hebben we geweten.. Het regende toen we Cordoba verlieten, maar al snel reden we lange stukken bij een temperatuur boven de 40°C. De camping was niet bijzonder, maar prima te doen voor een nacht. Alleen Ry kon wat slapen en ik lag de hele nacht wakker door het festival wat even verderop aan de gang was en de hitte, zelfs 's nachts was het boven de 30°C en droop het zweet van je hoofd. Toen ik om 3 uur 's nachts de tent maar uit ging, bleek de hele camping nog wakker, het was voor iedereen te warm. Uiteindelijk viel ik rond 5 uur in slaap en was ik dan ook blij dat we om 9 uur door gingen naar onze volgende bestemming: Tafi del Valle. Een klein dorpje in de bergen, ja ja daar waren ze eindelijk weer, de kronkelende wegen met veel bochten, maar dan ook echt veel bochten. Genietend reden we omhoog met een prachtig uitzicht om ons heen, overal was het groen en we reden zelfs een stukje door de wolken. Er was één camping en dat was de kleinste camping die we ooit hebben gezien, maximaal 15 á 20 tenten pasten op het terrein en dan stond je al aardig op elkaar. Er hing een rare sfeer en een aantal mensen van de camping leken al dronken (rond 2 uur 's middags), tot we te horen kregen dat er een festival aan de gang was. Dat klonk leuk, maar het ging (helaas) niet om een muziek festival, maar om een kaas festival. Het regende die nacht behoorlijk en de volgende dag lukte het ons niet om een trip te vinden. Op paarden de bergen in, fietsen huren en om het meer fietsen, niets was open of zelfs maar te vinden, daar ging onze planning. Wel was er een leuke optocht door het dorp van inwoners te paard en in traditionele kledij.

Door de bergen heen en herenigd met het prachtige Andes gebergte, reden we richting Cafayate. Een prima municipal camping gevonden vlakbij het centrum. De tweede dag maakten wij ons op voor een hike naar een waterval van 10 meter, waar je ook kon zwemmen (op aanraden van Lonely Planet). Dit zou ongeveer 4 uur duren, heen- en terugweg. Eigenwijs als wij zijn, begonnen wij de hike zonder gids, die twee uur redden wij wel. Het begon dan ook al goed toen na 100 meter het pad drie kanten op liep, "En nu?". Na even zoeken vonden we het juiste pad, daarbij moet wel gezegd worden dat er geen duidelijk pad was, dit maakte het hiken iets moeilijker. We klommen, staken rivieren over en zweetten wat af in de 25 á 30 graden, maar we vonden het heerlijk. Af en toe zochten we stiekem naar de groep voor ons (met gids), zodat we zeker wisten dat we goed gingen. Eerste mini-waterval gespot, de groep voor ons was nog aan het zwemmen maar wij gingen door, op naar de grote waterval. Ruim een half uur verder stonden we op het "eindpunt", een kleine waterval van 4 á 5 meter. Dit was teleurstellend, we moesten vast verkeerd gelopen zijn. Op de weg terug vroegen we aan een gids waar de grote waterval was, ik ga erheen dus volg mij maar kregen we te horen. We sloten achteraan aan bij de groep (een gezin van 3 en een groep meiden van 7), om te kijken waar hij heen ging. Dit stuk hadden wij al gelopen, dus dan was de waterval toch wel bij dat eindpunt, wat een domper. Klaar om ons om te draaien, zagen we ineens iedereen op hun kont steen voor steen naar beneden gaan, dit was duidelijk geen pad, maar wij gingen er meteen achteraan. Niet zonder enige risico's stonden we beneden, dat was niet niks. Het hiken veranderde in canyoning, maar dan de zwaardere versie. Voor we het wisten klommen we omhoog en moesten we om een boom heen (die boven de afgrond hing) om vervolgens via een klif, waarbij de gids moest helpen om je voeten goed neer te zetten, anders gleed je zeker weg aan de overkant te komen. Toen dachten we het ergste gehad te hebben en zei hij vrolijk nog maar een klein stukje. We keken omhoog en we moesten via rotsen omhoog klimmen (zonder goede plekken om je handen en voeten neer te zetten) om het laatste stukje te kunnen halen. Één van de meiden van de groep van 7 begon te huilen en wilde niet meer verder, na lang overtuigen van de gids besloten ze toch verder te gaan. Ook ik dacht even van waar zijn we mee bezig, dit is gekkenwerk, maar al snel wisten we dat er geen weg terug was. Door alle vertraging die de gids had opgelopen met de groep meiden ging het tempo tijdens het wandelen flink omhoog en dat in die hitte (30 graden). De waterval gehaald snelden we allemaal het water in, verkoeling! Hoewel de waterval niet heel bijzonder was, voelde het heerlijk, we hadden het gehaald. Ry sprong samen met de gids nog een paar keer van de rotsen in de waterval en kroop door een soort grot (lees vieze kleine ruimte waar je doorheen moest kruipen) om achter te waterval te komen. Er waren ook allemaal locale (kleine) kinderen die nooit dezelfde weg konden hebben genomen als ons, dat was één ding wat zeker was. Toen moesten we terug.. gelukkig namen we een andere weg terug. Het tempo lag nog steeds hoog, maar het was minder gevaarlijk (op de cactussen en andere prikplanten na). Geloof het of niet, maar we stonden na bijna 7 uur weer bij het begin, waarvan de terugweg misschien 1,5 uur á 2 uur duurde. We made it!

Via een prachtige weg: Quebrada de Cafayate, Tres Cruces waar rode rotsen de omgeving domineerden, gingen we naar Salta. Deze stop was niet voor de mooie omgeving, maar voor het klussen aan de motor. We waren net onderweg naar het centrum, toen het begon te waaien. Wachtend in een bakkerijtje begon het steeds harder te waaien en het barstte los. Emmers met water kwamen uit de lucht, kraampjes zakten in elkaar en waaiden weg. Ry rende snel terug naar de tent om die nog steviger vast te zetten en alle spullen veilig op te bergen (onze schoenen stonden nog buiten en de was hing buiten). Compleet doorweekt kwam hij terug, het was gelukt. Toen de storm eenmaal was gaan liggen, gingen we terug naar de tent. De straten stonden al blank en ook op de camping stond er veel water en ja hoor de hele tent (buitentent) stond onder. Gelukkig lagen de pakken, helmen en kleding etc. in de binnentent en die was nog droog. Tussen alle spullen in, gingen we die avond slapen. De volgende dag stond in het teken van een achterband vinden.. de ene prijs was nog hoger dan de andere, waar je in Nederland 150€ voor een band betaalde, liepen de prijzen hier van €200 voor een Pirelli band tot €400 voor een Michelin band. Dit was te gek en Ry zei dat de band nog goed genoeg was om verder te rijden, dus de volgende poging voor een achterband doen we in Bolivia. Het oliefilter hebben we wel vervangen.

Tijd voor ontspanning en waar kan je dat beter doen dan in San Salvador de Jujuy met carnaval. Leuk hostel gevonden, een week voordat we hierheen zouden, kwamen we erachter dat 98% van de hotels en hostels al volgeboekt waren. Na enig zoeken bleek er carnaval te zijn, leuk daar moeten wij natuurlijk heen en uiteindelijk was er nog 1 hostel voor een redelijke prijs! Op zulke momenten kom je erachter dat je niet alles in de hand hebt, want heel ongelukkig liepen we allebei voedselvergiftiging op. We liepen allebei continu leeg en voelden ons beroerd, geen carnaval voor ons op zaterdagavond. Na een slechte nacht, deden we het rustig aan de volgende dag. Dan maar even iets van thuis mee krijgen en via de tablet de topper Feyenoord - PSV kijken. Ry ging nog even een fles water halen verderop in de straat, toen hij met 1 kilo ijs terugkwam, inderdaad geen water maar wel een kilo ijs. Natuurlijk kregen we de kilo lang niet op, maar ach het was wel lekker en nog belangrijker we voelden ons iets beter. Toch nog naar carnaval, geen idee wat we moesten verwachten, kwamen we op het terrein aan, geen verkleedde mensen, nul. Er was muziek en er waren spuitbussen met schuim, verf, meel, confetti en waterballonnen. Dit is een ander soort carnaval dan wij gewend waren, maar daarom niet minder leuk. We kochten een aantal bussen schuim en mengden ons in de menigte, dit was leuk!! Compleet doorweekt waren we op het einde, maar wat hadden we genoten. Zowel kinderen als volwassenen gingen helemaal los met de spuitbussen, verf en andere dingen. Het maakte niet uit wie je was, maar je bekogelde iedereen die je tegen kwam.

Nu was het tijd om richting de grens te gaan. In eerste instantie zouden we de grens naar Bolivia overgaan aan de linkerkant, zodat we meteen naar de zoutvlaktes van Uyuni konden. Echter kwamen we er via de landkaart van Bolivia (ze zijn erg handig Gerrit!) achter dat dit een offroad weg was. Minstens 150 km offroad en dan hopen dat de rest van de weg wel goed genoeg is. Tijd om de plannen te veranderen en Bolivia in te gaan bij Yacuibi, daar ligt wel een asfaltweg. Zo gezegd, zo gedaan en de laatste tussenstop voor de grens werd Tartagal. Hier hadden we een camping voor onszelf en deze werd zelfs door twee mannen beveiligd ('s nachts). Na een prima nacht, pakten we de tent door de regen nat in en gingen we richting Bolivia! Al vroeg stapten we op de motor, want we wilden niet weer zulke taferelen als met de grens van Argentinië. Eenmaal bij de grens aangekomen, zag het er best simpel uit. Geen rijen met auto's of motoren, maar een paar auto's op een parkeerplaats en allemaal kleine kantoortjes waar je je moest melden. Eerst moesten wij ons uitschrijven bij de douane van Argentinië, check. Vervolgens moest de motor worden uitgeschreven uit Argentinië en ook dit lukte. Nu waren we officieel uit Argentinië en moesten we Bolivia in. Toch stuitten we op wat problemen om de motor in te schrijven in Bolivia. Stap 1: kentekenbewijs ging goed, stap 2: verzekering, dit zorgde voor problemen. De verzekering van de motor stond digitaal en zij wilden het op papier (ook al was alles in het Nederlands) of wij moesten maar een extra verzekering via hun kopen. Na even wachten, mochten we eerst naar stap 3: douane Bolivia en ook dat was zo gelukt. We gingen terug naar het kantoortje voor onze motor en lieten zien dat wij Bolivia in mochten. Ry wist het mooi te brengen (en mede omdat de rij achter ons steeds langer werd), vond ze het wel goed. Zonder ook maar iets van onze spullen te controleren, mochten we het land in. We waren in Bolivia! Yes!

De eerste nacht hebben we in een hotel ongeveer 100 km over de grens geslapen en nu zitten we in Santa Cruz. Een vrij grote stad, maar tot nu toe erg leuk. Vandaag hebben we geprobeerd om te zoeken naar wat tripjes van nationale parken in de buurt, maar die zijn vaak erg duur en meerdaags. Morgen gaan we naar een resort met 15 natuurlijke baden, een sauna, een vlindertuin en een orchideeën expositie (de laatste twee zijn meer iets voor mij dan voor Ry gok ik). Daarna gaan we door naar Samaipata, dit dorpje ligt dichter bij een nationaal park en doet ook dagtripjes, daar gaan wij voor. Het nationaal park heet 'Parque Nacional e Area de Uso Múltiple Amboró' en we hopen onder andere jaguars te zien, het nummer 1 roofdier van Zuid-Amerika.

Dan nog even het praktische nieuws: we zijn naar een tijdzone gegaan waar het nog een uur eerder is vergeleken met Nederland. Dat wil zeggen dat het 5 uur eerder is bij ons, of 5 uur later bij jullie in Nederland. Verder is het eindelijk gelukt om de 600 foto's van Argentinië van de camera over te zetten en we gaan nu een selectie maken en deze zo snel mogelijk online zetten. Het is hier wel moeilijker om op wifi te komen of om überhaupt wifi te vinden, dus we proberen zo vaak mogelijk wat te laten horen, maar dit kan soms even duren.

Wij vermaken ons prima en komen voorlopig nog (lekker) niet naar huis!

Adios!!